Aikido-technieken

Met mijn leken-kennis heb ik zo nu en dan vragen over de toepasbaarheid van onze aikido-technieken. Hoe goed werken ze en hoe realistisch zijn ze?

Dat ze heel goed werken wanneer correct uitgevoerd staat buiten twijfel. Maar de vraag naar hoe realistisch ze zijn en hoe goed ze ons voorbereiden op echte situaties berust, denk ik, op een fout begrip van wat een techniek is en vooral waar een techniek voor dient.

Technieken zijn geen zuivere gevechtsoefeningen, maar ook instrumenten waarin verschillende principes vervat zitten. Principes van plaatsing, timing, verschillende manieren waarop het lichaam wel en niet beweegt, mogelijke handplaatsing, atemi, snijden, enzovoorts…

Het is eigenlijk een vorm van praktische kennis. Kennis die niet beperkt blijft tot één bepaalde 'vorm' of techniek. Waar het eerder op aan komt is dat je die kennis leert toepassen wanneer de situatie dat vraagt.

Er wordt wel nog veel meer doorgegeven bij het oefenen van technieken. Zo bevatten budō ook morele waarden en een levensfilosofie.

Echter, ik voel mij niet geschikt hier veel over te zeggen, behalve dan mijn gewaarwording dat beide elementen aanwezig zijn in aikido.

Met dank aan mijn sensei en aiki-vrienden voor dit inzicht! :)

Aikido-mindset?

Toen ik gisteren avond terugkwam van de Gentse Feesten zag ik een jongeman ineengezakt tegen een muur zitten. Hij staarde wat voor zich uit en ik vroeg me af of hij zich alleen voelde.

Ik wandel voorbij en hoor een soort binnensmonds geroep. Dus kijk ik om en zie dat hij recht staat en wat wilde gebaren maakt.
Ik wandel nog steeds verder, zonder iets aan mijn snelheid of houding aan te passen en kijk nog eens om. Nu is het duidelijk aan zijn houding, agressieve gebaren en onverstaanbaar, nog steeds binnensmonds, geroep dat zijn frustratie op mij gericht is.

Waarschijnlijk een onzeker persoon die zich al beledigd en bedreigd voelt door de blik van iemand anders.

Hoe het ook zij, het is vooral mijn eigen reactie die me verbaast. Normaal wanneer iemand agressie richt op mij heb ik de neiging er tegen in te gaan en desnoods te vechten, op leven en dood zelfs. Ik kies doorgaans voor de fight en niet de flight.

Ook nu voelde ik de adrenaline stijgen en vulden mijn borst, armen en benen zich met vurige woede – ja, zelfs razernij. Een lichaam dat zich klaar maakt voor de strijd dus. En je moet weten: ik had wel al een glaasje of twee op. Of misschien wel wat meer dan dat…

Ik registreerde de vechtlust in mezelf wel, maar in plaats van er aan toe te geven dacht ik bij mezelf: 'hoe kan ik dit zo gunstig mogelijk tot een einde brengen?'

Vrij rationeel, berekenend en razend snel woog ik de diverse opties af. In een gevecht zou ik hem niet noodzakelijk kunnen overmeesteren. Ik had bovendien gedronken, wat een nadeel is. Dat zou onnodige schade kunnen opleveren, zowel bij mij als bij hem. En wie weet had hij een mes.

Plots wegrennen was ook geen verstandige optie. Hoewel ik een erg goede sprinter ben – in mijn hoofd zag ik direct enkele mogelijke paden – zou rennen hem kunnen motiveren achter mij aan te komen. Beter dan vechten, maar eveneens risicovol.

Ik ging na van waar het licht kwam, zag dat het in mijn rug zat en besloot rustig door te wandelen en trachtte te communiceren via mijn lichaamstaal dat ik niet onder de indruk was en het niet de moeite vond om ook maar enige aandacht aan hem te besteden.
Ondertussen ging mijn aandacht naar de schaduwen voor en de geluiden achter me. Als er een schaduw bij kwam zou ik mijn strategie moeten herzien. Je altijd aanpassen aan de situatie, en een open geest houden.

Er gebeurde niets en ik kwam geagiteerd maar ongeschonden thuis. De woede raasde nog steeds door mijn lijf. Dat moet ik eerlijk toegeven. Op een bepaald moment wou ik zelfs mijn bokken (houten zwaard) pakken en terug keren. Echter, hetzelfde rationele principe zei me te wachten en eventueel later te kijken of zo iets drastisch wel nodig was.
Hoe meer minuten er voorbij gingen, hoe meer mijn woede afnam en ik er van overtuigd was dat ik het uitstekend aangepakt had. Ik hou er een goed gevoel aan over nu en ben best trots op mezelf.

Maar ere wie ere toekomt: ik denk dat deze reactie er is dankzij aikido training. :)